| متن شعر: |
تو روزها نظاره گر حال بی قرار من بودی
ولی دریغ ... حرفی؟ ... پیامی... ؟!
نبود ، حرفی که شور شعر را
دوباره با خلوت تا نخورده ی برگهای دفتر من بیامیزد
نبود پیامی که رد پای عقربه های رقصان را
به پهنه ی پر انتظار دیوار این لحظه ها بیاویزد ...
تو از چه می گریزی ؟ ...
از نگاه ... ؟
بیا دمی به چشمان من نگاه کن !
دریغ از التماس ... دریغ از اشک ...
دگر چه التماسی بر این وقاحت محض ؟
نجابت پر مهر التماس زخم خورده ی من
هنوز از وقاحت آن غرور حیران است ...
تو از هجوم اقیانوس اشک می ترسی ؟
نترس ؛ عبور از این نگاه تشنه آسان است
- نه آنچنان که در آویختن با خروش پر تهاجم اشک –
به من نگاه کن ، که راه فرار در کویر چشم من باز است !
تو از چه رنجیدی ؟
از آخرین کلام ... ؟ !
دریغ از آن احساس ...
در این کلام آنچه بوده و اینک نیست ، ابهام است
- چو روز روشن است –
درست مثل همیشه آخرین کلام « پایان » است !
اسفند 83 |
| شاعر: |
کیانا وحدتی |