متن شعر: |
بهار ما را به فراموشی سپرده بود و ما ناگهان بدون مقصد به زمستان پرتاب شده بودیم زمستانی که عنکبوتها به دور قندیلهای یخ تار تنیده بودند ما در زمستان سقوط کرده بودیم بدون: کلاه چتر پالتو این دستان ما خاموش و سرد در زمستان به دنبال مأوا و سکوت بودند ما نمیتوانستیم به سراغ دستهامان بیاییم و آنان را در زمستان پرستاری کنیم ما دشمنان را نمیشناختیم فقط سرما و زمستان را حریف خویش میدانستیم کسی از میان برف و یخ گفت: صبوری ما توانست این سرما و زمستان را برای ما رقم بزند. همه با دهان خاموش سخناش را با سر تأیید کردیم هنوز برف میبارید
|
شاعر: |
احمدرضا احمدی |