تصویر |
| شرح: |
خدایا کفر نمی گویم،
پریشانم، چه می خواهی تو از جانم؟!/ مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی/لباس فقر پوشی/
غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی / و شب آهسته و خسته/
تهی دست و زبان بسته/ به سوی خانه بازآیی /
زمین و آسمان را کفر می گویی/ نمی گویی؟!/
خداوندا !/
اگر در روز گرماخیز تابستان/ تنت بر سایه ی دیوار بگشایی/
لبت بر کاسه ی مسی قیراندود بگذاری/ و قدری آن طرف تر/ عمارت های مرمرین بینی/
و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد/ زمین و آسمان را کفر می گویی/ نمی گویی؟!/
خداوندا !/
اگر روزی بشر گردی/ ز حال بندگانت با خبر گردی/
پشیمان میشوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت/
خداوندا تو مسئولی/
خداوندا تو می دانی که انسان بودن و ماندن/ در این دنیا چه دشوار است/
چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
"دکتر شریعتی" |