تصویر |
| شرح: |
پرویز صدیقی پارسی مشهور به پرویز یاحقی (۱۳۱۵ در تهران - ۱۳ بهمن ۱۳۸۵ در تهران)، موسیقی‌دان ایرانی و نوازندهٔ ویولون بود.
نخستین معلم وی در موسیقی استاد حسین یاحقی بود که با پی بردن به استعداد شگفت خواهر زاده خود علاوه بر آموزش دادن ساز ویولن آموزشهای ویژه خود شامل پیش درآمدها، چهار مضراب ها، آهنگ های ضربی و دستگاههای موسیقی ایرانی را تا دوره عالی به وی آموخت.
وی به نواختن سه تار نیز آشنایی کامل داشت ولی ساز تخصصی او ویولن بود. مدتی بعد ابوالحسن صبا وی را به شاگردی پذیرفت و مدت دو سال ظرایف و دقایق موسیقی را به وی آموخت. وی ، هنوز طفلی خردسال بود که همراه دایی هنرمند خود ، زنده یاد حسین یاحقی پا به رادیو گذاشت و به عنوان نوازنده خردسال ، در برنامه های رادیو شرکت کرد . پرویز یاحقی همکاری خود را ، تا سن هجده سالگی با رادیو ادامه داد ، تا اینکه بنا به دعوت شادروان داوود پیرنیا برای برنامه گلها دعوت گردید و او آهنگی بنام : امید دل من کجایی را برای این برنامه ساخت که با صدای زنده یاد غلامحسین بنان پخش گردید که نوازندگان ارکستر این آهنگ عبارت بودند از : ابوالحسن صبا ، حسین یاحقی ، مرتضی محجوبی ، علی تجویدی ، حبیب اله بدیعی ، محمد میر نقیبی ، نصراله زرین پنجه ، حسینعلی وزیری تبار ، حسین تهرانی و پرویز یاحقی که این عزیزان هر کدام خورشیدی تابان بودند .
از جمله کارهای ماندگار وی نواختن ویولن برای آهنگ معروف "مرا ببوس" مرحوم گلنراقی بوده است که در سالهای ابتدایی دهه ۳۰ به اتفاق آهنگساز این اثر که ساخته مجید وفادار است بر شعری از حیدر رقابی و با پیانوی مشیر همایون شهردار ضبط و انتشار عمومی یافت.
بیداد زمان، می زده شب (ماهور)، سراب آرزو (افشاری)، غزالان رمیده (در مایه شوشتری و همایون) و (آن که دلم را برده خدایا زندگیم را کرده تبه گو) از جمله کارهای ماندگار این موسیقدان ایرانی است .
ترقی در کتاب خاطرات خود از یاحقی به عنوان خورشید درخشان هنر این سرزمین یاد می کند و می نویسد که نزدیک به ۹۰ تصنیف را برای وی سروده است.
ترقی در کتاب خاطرات خود درباره یاحقی و نقشش در موسیقی ایرانی می نویسد :«پرویز یاحقی در احیای هنر موسیقی اصیل و سنتی ایران و زنده کردن گوشه های پربار و غنی دستگاه های آن سهم چشم گیر و بسیار موثری را به خود تخصیص داده است. چرا که در اجرای موسیقی ملی، از ویولن تنها در ارکستر ها و کارهای دسته جمعی استفاده می شد لیکن او توانست با استفاده از سیم های بم و مهجور ویولن، به قدرت تاثیر و وسعت هر چه بیشتر آن بیفزاید. دیگر از شاهکارهای این هنرمند خلاق ساختن و اجرای چهار مضراب های مختلف در قطعات موسیقی ایرانی است، و چیره دستی او در هنر آهنگسازی و تنظیم ارکستر برای آهنگهای ایرانی که در طول بیست و پنج سال اخیر موثرترین و شیواترین ترانه ها و قطعات آهنگین را از خود به یادگار گذارده، که هیچگاه با گذشت زمان فراموش نخواهد شد.» همین ویژگی ها سبب شده است تا از وی به عنوان نوازنده و‌آهنگسازی صاحب سبک یاد شود که ذوق و ابتکار را با عشق و شور در آمیخت و آثار متفاوتی پدید آورد.
یاحقی در دوره ای از زندگی هنری اش با حمیرا ( از خوانندگان نامی دهه های ۴۰ و ۵۰ ) زندگی مشترکی تشکیل داد که حاصل آن خلق و ارائه برخی از ماندگارترین ترانه های موسیقی ایرانی شد.
از اواسط دهه هفتاد ابتدا برخی از آثار گذشته وی مجوز انتشار گرفت و در دهه هشتاد هم برخی از کارهای تازه اش به بازار موسیقی عرضه شد، اما با دستگاههای رسمی موسیقی ایران همکاری نداشت.
پرویز یاحقی در سالهای اخیر در منزل شخصی اش استودیویی مجهز ترتیب داده بود و با توجه به آشنایی عمیقش با صدابرداری موسیقی برخی از کارهای خود و دیگران را به شکلی مناسب تنظیم و ضبط کرد. از جمله این آثار که می تواند گنجینه ای برای موسیقی ایرانی باشد، ردیف موسیقی ایرانی به روایت ویولن یاحقی است که سالها برای ضبط آن تلاش صرف شد.
پرویز یاحقی در حالی بدرود حیات گفت که آخرین آثارش به نام های "مهر و مهتاب" را آماده کرده و به بازار موسیقی در قالب دو سی دی عرضه کرده بود. وی آلبومی به نام "راز و نیاز" را در بازار موسیقی منتشر کرد.
وی سرانجام در 14 بهمن 1385 در گذشت. پزشکان، علت فوت پرویز یاحقی را ایست قلبی اعلام کرده اند.
منبع : سایت آوای دل |