تصویر |
| شرح: |
غلامحسین بیگجه‌خانی سال 1296 شمسی در محله‌ی سنجران تبریز بدنیا آمد، محله‌ای که در بین اهالی تبریز به دربند «تارزن لر» یعنی «محله‌ی نوازندگان تار» شهرت داشت. خاندان بیگجه‌خانی در نوازندگی تار و کمانچه شهرت داشتند. پدرش حسینقلی‌خان بیگجه‌خانی از استادان و نوازندگان صاحب نام تار در آذربایجان بود. معروف است که درویش‌خان درباره‌ی پدر غلامحسین بیگجه‌خانی چنین گفته است: «حسینقلی خانِ بیگجه‌خانی، میرزاحسینقلی آذربایجان است.»
غلامحسین از شش سالگی، آموختن تار را نزد پدر آغاز کرد، اما هنگامی‌که بیش از چهارده سال نداشت، پدرش را بر اثر ابتلا به سرطان حنجره از دست داد.
تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه فرا گرفت و بعد از فوت پدر، دو ماه نزد یکی از شاگردان پدرش به نام رضاقلی زابلی‌آذر به فراگیری تار پرداخت. سپس با سعی و تلاش طاقت‌فرسا و با استعداد و هوش سرشاری که در زمینه موسیقی داشت، به کمک صفحات سنگی قدیمی توانست با ساز اساتیدی مانند میرزا حسینقلی، درویش‌خان، مرتضی خان نی داود، علی اکبر شهنازی و دیگران آشنا شود و تا درجه‌ی بالایی از سطح نوازندگی و تسلط بر ساز ارتقا یابد. بعدها بیگجه‌خانی این امکان را به‌دست آورد که از محضر دو استاد برجسته‌ی موسیقی ایرانی، میرعلی عسگر صادق‌الوعد و استاد اقبال آذر (اقبال السلطان) بهره جسته و بر ردیف موسیقی ایرانی نیز مسلط شود.
خرداد ماه 1347 رادیو ایران برای تجلیل از «کهنسال‌ترین خواننده‌ی ایرانی، استاد اقبال آذر» برنامه‌ای در افشاری و سه‌گاه ترتیب داد. در این مراسم بیگجه‌خانی به همراه آواز اقبال آذر 104ساله برنامه اجرا می‌کنند.
چندی پس از تأسیس رادیو تبریز، سرپرستی ارکستر شماره‌ی یک رادیو تبریز به عهده‌ی بیگجه‌خانی گذاشته شد و این همکاری در حدود 25سال ادامه یافت. او مدت چهار سال نیز در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی ایران به تدریس اشتغال داشت و مدتی هم به عنوان کارشناسِ موسیقی رادیو تلویزیون آذربایجان شرقی مشغول به کار بود و در کارگاه موسیقی به کودکان و نوجوانان تبریز تار می‌آموخت.
از بیگجه‌خانی آثار بسیاری در زمینه‌ی موسیقی ایرانی و آذربایجانی به جا مانده که از آن جمله می‌توان به کنسرت بیات‌ترک و سه‌گاه، شور و چهارگاه، همایون و تکنوازی تار همراه با محمدرضا شجریان و تنبک جمشید محبی اشاره کرد.
منبع :http://www.iranava.ir |