تصویر |
| شرح: |
امسال مصادف شده با صد سالگی مردی که شناسه ی تمام و کمال موسیقی ایران است. بزرگمردی که هنوز نام گرانش بر تارک هفت آسمان پرفروغ موسیقی و هنر ایران زمین می درخشد و بر بلندای آن همچون اختری یگانه پابرجا و استوار منور میکند این وادی عشق و همایون و شهناز را.
صدمین سالروز تولد غلامحسین بنان و بهار جاودان که هنوز که هنوزه طنین دلربای ای ایرانش بر جان و دل می نشیند
اما چه سود که سنگ مزارش هنوز مرمت نشده و …اردیبهشت صد سال پیش خواننده ای به دنیا آمد که سال ها بعد از او به عنوان گل سر سبد موسیقی ایرانی یاد شد ، استادی که این روزها اگرچه سنگ قبری در خور شان و مقامش ندارد اما در دل علاقه مندان به موسیقی جایگاه والایی دارد.
سال ۱۳۲۱ روح اله خالقی در رادیو مسئولیت دارد ، بنان با عبدالعلی وزیری برای امتحان به رادیو می روند ، در دفتر روح اله خالقی ، ابوالحسن صبا هم نشسته است ، بنان خواندن قطعه ای در سه گاه را آغاز می کند و صبا هم با ویلن او را همراهی می کند ، هنوز “درآمد” تمام نشده که خالقی به صبا می گوید: “شما نواختن ویلن را قطع کنید” و به بنان اشاره می کند تا گوشه حصار را بخواند ، بنان مکث نمی کند و با چنان مهارت و استادی درآمد حصار را می خواند و به سه گاه فرود می آید که روح اله خالقی بی اختیار بلند می شود و او را در آغوش گرفته و می بوسد و آینده وی را در هنر آواز درخشان پیش بینی می کند.
از آن روز تا الان نزدیک به ۷۰ سال گذشته است و از تولد بنان تا به حال ۱۰۰ سال ، پیش بینی خالقی درست از آب درآمد و بنان هنوز که هنوز است از بزرگترین نام های آواز ایرانی است. |