| شان نزول: |
کوره آهنگری که در قدیم با زغال سنگ و زغال چوب و در عصر حاضر، با برق و نفت و گاز روشن می شود، برای جدا کردن آهن از سنگ و گداختن آهن به کار می رود. در کوره، آهن را تا آن اندازه حرارت می دهند که به شکل مذاب درآید و از آن، برای ساختن ابزار مورد نیاز زندگی استفاده می کنند. برای گداختن آهن، قاعده بر آن است که درجه حرارت کوره آهنگری را کم کم بالا می برند، تا آهن سرد، رفته رفته حرارت بگیرد و مذاب شود؛ زیرا بعضی آهنها این خاصیت را دارند که اگر یکباره در معرض حرارت شدید قرار گیرند، سخت گداخته و با صداهای مهیبی منفجر می شوند و از کوره در می روند، یعنی به خارج از کوره پرتاب می شوند. افراد زود واکنشی و عصبی مزاج، اگر حوادث ناگهانی به آنان روی آورد، آتش خشم و غضبشان چنان زبانه می کشد که همانند آهن گداخته، از کوره اعتدال خارج می شوند و کارهایی دور از انتظار دیگران، از آنها سر می زند که پس از فروکش کردن غضب، از کرده خود پشیمان می شوند. بنابراین، اصطلاح «از کوره در رفتن» در مورد افراد تندخو که توانایی کنترل اعصاب را ندارند، در معنا و مفهوم مجازی به کار می رود. |
| ترجمه فارسی: |
بیشتر در مورد افرادی به کار می رود که سخت خشمگین می شوند و حالتی غیرارادی و دور از عقل و منطق به آنها دست می دهد. در چنین مواقعی، چهره آنان پرچین و سرخ می شود، رگهای پیشانی و شقیقه آنها ورم می کند، فریادهای هولناک می کشند و خلاصه رفتار جنون آمیزی از آنها سر می زند. از حضرت علی علیه السلام در این باره روایت است: «زنهار از خشم؛ زیرا آغاز آن دیوانگی و انجامش پشیمانی است». |