| شرح: |
تا بر سر کوی دوست رفتیم و مکان کردیم
دل از همه ببریدیم ترک دل و جان کردیم
از جلوه ی روی او بتها همه بشکستند
تعبیر وجودش را تفسیر جهان کردیم
هر بارقه ی عشقش در ما متجلی شد
از غیر رها گشتیم، در خویش فغان کردیم
او آینه ی عالم ، عالم همه محو او
در دایره ی غفلت ، قامت چو کمان کردیم
با قدرت عشق او هر سنگ شود ابی
بگشود دری را که ما مهر و نشان کردیم
حنانه دمی با دوست بنشین و عطایش بین
بخشید خطایی را کز خلق نهان کردیم |